Vanaf medio 1930 woonde Ad Grimmon, hoewel formeel nog getrouwd met Toos Brondgeest, samen met Joop van Dijk aan de Vondelstraat 98. In 1934 verhuisden ze naar de eerste verdieping van de Korte Leidschedwarsstraat 47, het pand waar de Meubelwerkplaats Christiaan Teders was gevestigd. In 1926 waren hier de meubelen van Grimmon voor de Trouwkamer gemaakt; ze werkten jarenlang samen. Grimmon had zijn oog laten vallen op de leegstaande Bosboom Toussaintschool aan het Molenpad 17, hoek Prinsengracht, vlak om de hoek. Hij slaagde erin om drie klaslokalen op de eerste verdieping van de gemeente te huren, en ging er in november 1937 wonen met Joop. Op 2 maart 1938 verkreeg hij de vergunning voor zijn verbouwingsplan tot woon- en werkruimte. Het werd nu ook tijd om de persoonlijke relatie te formaliseren. De scheiding van Ad Grimmon en Toos Brondgeest werd op 5 december 1938 geregistreerd bij de Burgerlijke Stand. Het huwelijk met Joop vond vervolgens plaats in het Stadhuis van Amsterdam, wellicht in de door Grimmon ontworpen Trouwkamer Eerste Klasse.
Flinterdun betonnen meubilair
Joops vader, die sympathiseerde met het communisme, zag in Grimmon een verderfelijke kapitalist. Het riante nieuwe woonhuis kan aan die indruk hebben bijgedragen. De inrichting was uiterst modern. Grimmon schilderde de muren wit en bouwde flinterdun betonnen meubilair en plantenbakken in. Voor de ramen hingen rolgordijnen in plaats van vitrages, tussen de voormalige klaslokalen werd een harmonicadeur geplaatst. Op de kale houten plankenvloer in de woonkamer kwam een los tapijt en in de werkkamer – die Grimmon ‘denkkamer’ noemde – een ronde, marmeren dansvloer. Aan de wand van het atelier hing een zeer grote schildering op paneel, met een raster van tal van kleuren naast elkaar, waarschijnlijk Plan Grimmon.
Gesprek met Rob van Dijk, Mijdrecht, 10 juli 2013
Kunstwerken
Grimmon bezat een aantal kunstwerken van John Rädecker,Johannes Anton, Amsterdam 05-09-1885 – Amsterdam 12-01-1956 (70) waarvan er enkele te zien zijn op de foto’s die Rädeckers goede vriendin Eva BesnyöEva Marianna, Boedapest (H), 29-04-1910 – Laren 12-12-2003 (93) maakte, met Joop op de betonnen bank en daarnaast de Plywood Armchair. Dit was een ontwerp van Gerald Summers uit 1933 (in productie genomen vanaf 1935), geïnspireerd op de Paimio stoel die de Finse ontwerper Alvar AaltoHugo Alvar Henrik, Kuortane (F) 03-02-1898 – Helsinki (F) 11-05-1976′(78) eerder dat jaar in Londen presenteerde. Grimmon kocht deze – ook toen al – zeldzame stoel wellicht bij Metz. Ook bezat hij een zwarte Rietveldstoel.
Tentoonstelling AetA
In de werkkamer zijn, achter Grimmon, foto’s van de Tilburgse Villa Weil te zien, dezelfde foto’s die bij de tentoonstelling van AetA aan de wand hingen. Enkele van Besnyö’s foto’s zijn opgenomen bij Grimmons artikel ‘Zin van de Woning’, dat hij 1941 over zijn verbouwing publiceerde in Bouwkundig Weekblad (zie onder).Grimmon (1941) Ook Cor van WeeleCornelis, Doetinchem 07-02-1918 – Amsterdam? 14-10-1989 (71) fotografeerde het moderne interieur van Ad en Joop Grimmon.
Overlijden Ad Grimmon
Ad Grimmon overleed op 1 juni 1953 in het huis aan het Molenpad, 69 jaar oud; hij werd gecremeerd in Driehuis Westerveld. De volgende veertig jaar bleef Joop aan het Molenpad wonen. Ook zij is thuis gestorven, in 1993; ze werd 88. Na haar dood zijn de kunstwerken van John Rädecker en een aantal meubelstukken die Grimmon ontwierp, geveild bij Christies in Amsterdam.Zie afbeeldingen; het wandrelief is vermoedelijk verloren gegaan
In de woning is nadien een sportschool gevestigd; alleen de nis tussen de beide kamers aan de gracht herinnert nog aan Grimmons verbouwing. Daarin bewaarden Ad en Joop Grimmon hun verzameling kleurrijke objecten.
Zin van de woning, A.A.M. GrimmonRetera (1941)
De architect geeft vorm aan de woning en bepaalt in grote lijnen de inrichting. In de meeste gevallen moet hij de voltooiing van zijn werk aan de hoede van anderen toevertrouwen, en op het moment dat met de fijne en dankbare afwerking en inrichting kan worden begonnen, wordt hij vervangen. Zijn arbeid is nu eenmaal voorbereidend, en die voorbereiding brengt mee dat hij op de hoogte moet zijn van de uiteindelijke vormgeving van de woning, de vormgeving waaraan hij wegens zijn begrensde opdracht meestal niet toekomt doch welke niettemin zijn volle belangstelling heeft.
Als men naar de zin en het doel van de woning vraagt en in verband hiermee de verschillende achter ons liggende woningstijlen beschouwt, ziet men een sterke afwisselende bonte rij van ontwikkelingstypen. Steeds veranderde de woning en de inrichting. Nieuwe ideeën, nieuwe staatsvormen, nieuwe materialen en vervaardigingswijzen vonden hun weerkaatsing in de woning. De veranderde woning ontstond uit een inwendige drang om vooral in het tijdsverband te blijven passen, uit een zucht om de invloeden van buiten te keren of om hetgeen als afgedaan beschouwd werd, de rug toe te keren. De woning is ontstaan uit de noodzakelijkheid zich veilig te stellen tegen de invloeden van buiten, tegen koude en regen, en tegen indringen van vreemden. De mens heeft rusteloos aan de verbetering van de woning gewerkt, eerst bewust uit bittere noodzakelijkheid, doch later, toen de grondbegrippen van het veilige wonen bekend waren, uit een streven naar verfijning en symboliseren van secondaire woonbehoeften. Omdat deze laatste veranderlijk zijn, geeft de woning nog steeds het beeld van aantrekken van nieuwe vormen, die op eigenheid worden getoetst en wanneer zij vreemd blijken te zijn, weer verdwijnen.
Wij hebben tijden meegemaakt, waarin men den zin van het wonen niet meer begreep. De bedoeling is toch een harmonisch verband tussen mens en huis te vinden, het huis tot een rustige en natuurlijke omgrenzing van den mens te maken. Het huis mag zeker niet een verlengstuk van de omringende wereld zijn. Het glazen huis is in tegenspraak met zichzelf. De deur reeds werkt als een zeef, waardoor men ongewenste en gewenste bezoekers van elkaar kan scheiden.
Wij hebben nog steeds niet geleerd juist te wonen. Goed wonen is een kunst, een kunst welke moeilijker en meer omvattend is dan men oorspronkelijk geloofde, vooral omdat oude gewoonten en ook vooroordelen in ons voortleven waarvan wij niet zonder meer afstand kunnen doen. Maar juist deze dingen zijn zo moeilijk te beoordelen, het is zo moeilijk te ervaren of zij in betrekking staan tot verkeerd of juist wonen.
In elk geval ontleent de woning van onze tijd niet meer haar karakter uitsluitend aan het verleden. Het verleden kan ons een leerschool zijn, het is een onveranderlijk voorbeeld. Maar de toekomst heeft voor ons meer betekenis dan hetgeen achter ons ligt, de blik moet vooruit zijn gericht. Een nieuwe tijd wordt voorbereid, ook een nieuwe woonstijl zal ontstaan. In het eenvoudige en het natuurlijke vinden wij steeds de basis terug, niet alleen om het waardegevende leven te ontdekken, maar ook om tot een gezonde woonwijze en woonstijl te geraken.
© Archief Grimmon
